تصمیم گرفتم کرم شوم.

*خودم را میتراشم:
پیش فعالٍ* بدون پا، آخرش میترکد!
نخوانده‌هایت را بالا می‌آوردم،
تو هم نخورده‌هایم را بالا بیاور!
تا زندگی در آرامش تداوم یابد.
اگر می‌شد با مخاطب داستان کاری نداشت، شاید می‌شد رستگار شد. از سویی معلوم نیست چرا دیگران باید به مونولوگ شخصی من گوش کنند بدون آنکه من آنها را بشناسم و آنها مرا بخواهند؟ اگر پای خدا وسط نباشد، دستانمان مظلوم ترین اعضای بدن ما هستند که از این بیگاری، تنها خستگی و درد مفاصل نصیبشان میشود. میدانم چاره ای نیست. باید یک کاری کرد. برای همین میخواهم فردا بروم کلانتری اجازه بگیرم اگر ایرادی نداشته باشد بروم کرم شوم. این تنها کاری است که هیچوقت دوست نداشتم وقتی بزرگ شدم به آن بپردازم. اگر از من پرسیدند در کدام خاک میلولی؟ خواهم گفت در خاک باغچه‌ی شما جناب سرهنگ. میدانم که از آن پس دیگر با من کاری نخواهند داشت و من خواهم توانست تا دم مرگ زندگی کنم، بدون آنکه مجبور باشم بدون هیچ دلیلی آرتروز و سرطان حسرت بگیرم. در غیر اینصورت باید برای ادامه یک دروغی بتراشم. در هر صورت شاید سیل شدن بهتر از باتلاق شدن باشد. فقط مشکل اینجاست که برای کشف ماجرا باید تا پایان سناریو زنده ماند.
او.کی! زندگی میکنم؛ روز و شب، بی وقفه و بدون سانسور. مثل همین متن فی البداهه و بدون ویرایش در ساعت سه نیمه شبی که صبحش نمیتوان تا لنگ ظهر خوابید.
امیدوارم از من نخراشیده باشید؛ داشتم خودم را میتراشیدم.
مرسی؛ و موفق باشید.
see you later
.......................................................................................................................................
توضیح:
*"پیش فعالی" نوعی اختلال روانپزشکی در کودکان است که کودک درتمرکز و دنبال کردن دستورات دچار اشکال بوده و باعث می شود نتواند توجه کند، فلذا بیمار اعمال را بدون فکرانجام می‌دهد. پیش‌فعالان عموما شامل سه گروه می‌شوند: 1- بی‌‌توجه، 2- تکانشگر (پرفعالیت)، 3- مرکب ( آمیزه‌ای از نوع اول و دوم).در نوع اول بیمار هیچ توجهی به صحبت‌های طرف مقابل نمی کند و آشفته و حواس‌ پرت و کم تمرکز است. اما در این نوشته، منظورنویسنده نوع دوم (پرتحرکی / تکانشگری) است که در آن کودک بسیار پرتحرک بوده وعمدتاً دست به کارهای خطرناک از جمله بازی با وسایل برقی، ‌بالا رفتن ازدیوار و یا کمدها و... می‌زند، پرحرف است، رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان میدهد، دائماً می‌خواهد جلب توجه کند؛ سرجای خود مدام وول می‌خورد؛ حرکت‌های بی‌جا از خود نشان میدهد، ‌با دست هایش زیاد بازی می کند، برای انجام هرکاری عجله دارد و همیشه درحال دویدن است. اما چنانچه اولیاء کودک نتوانند با رفتار درمانی در بهبود بیمار توفیق یابند، ناگزیر از دارودرمانی و یا آمیزه‌ای از آن دو روش خواهند شد. آنچه اولیاء در روش مواجهه با بیمار باید رعایت کنند از جمله: تقدم تشویق برتنبیه، جدا دانستن رفتار ناپسند کودک از شخصیتش، ابراز علاقه، و فاصله گرفتن ازکشمکش است. ( لینک). هشدار جدی در درمان این عارضه این است که در صورت عدم رعایت روش بهداشتی با بیمار، اولیاء باید منتظر نوع مرکب بیماری که رفتارهای بیمار را غیرقابل پیش‌بینی می‌کند باشند.